Dziś -14.XI wspomnienie ś. Jozafata Kuncewicza, biskupa, męczennika
— Życie. Jozafat Kuncewicz (ur. 1580 r.) pochodził z Włodzimierza Wołyńskiego; gdy jako dziecko słuchał kiedyś opowiadania o Chrystusie Ukrzyżowanym, serce jego ugodzone zostało strzałą z otwartego Boku Zbawiciela. W r. 1604 wstąpił do Zakonu Ojców Bazylianów; prowadził życie surowego umartwienia; chodził boso nawet w zimie; nie używał mięsa ani wina i nosił stale włosiennicę.
W r. 1614 został archimandrytą wileńskim, a w 1618 arcybiskupem połockim. Na stanowisku tym pracował niestrudzenie nad zjednoczeniem Kościołów. Miłosierdzie jego względem ubogich było tak wielkie, że kiedyś zastawił swój paliusz biskupi, żeby wspomóc biedną wdowę. Były to czasy zaciekłych walk społeczno-narodowych. Podniecony tłum postanowił zgładzić Świętego, który zresztą przeczuwał swe męczeństwo i kiedyś nawet przepowiedział je w kazaniu. Gdy Jozafat przybył pewnego razu na wizytację do Witebska, motłoch napadł na jego mieszkanie i zaczął mordować jego domowników. Mąż Boży wybiegł ze swego pokoju i z właściwą sobie łagodnością zaczął uśmierzać napastników: „Dzieci moje, co czynicie? Dlaczego zabijacie moje sługi i przyjaciół? Jeśli macie co przeciwko mnie, oto jestem!” Rzucono się więc na niego i zadawszy mu wiele ran zarąbano go w końcu siekierami (12 listopada 1623 r.) w wieku lat 43. Zwłoki jego, które wrzucono do wody – do Dźwiny – uniosły się na powierzchnię otoczone niezwykłym blaskiem i zostały przez wiernych wydobyte. Zabójcy, skazani na śmierć, nawrócili się żałując za swoją zbrodnię.
– Po sześciu dniach zostało wyłowione z rzeki i przewiezione do katedry unickiej w Połocku. W 1642 papież Urban VIII. beatyfikował Kuncewicza, finalizując rozpoczęty już po roku od zabójstwa biskupa proces. 225 lat później Pius IX ogłosił go świętym w całym Kościele katolickim, pierwszym w historii wywodzącym się z Kościoła unickiego. Jozafat Kuncewicz jest patronem Rusi
W 1653 trumnę z ciałem Kuncewicza wywieziono z Połocka w związku z wojną polsko-rosyjską. Była przechowywana w różnych miejscowościach Litwy, Korony i Rusi, m.in. w bazyliańskim klasztorze w Żyrowicach, z którego została ponownie przeniesiona do Połocka w uroczystej procesji. Jednak w 1705 roku Piotr I zajął miasto. Po nieudanej profanacji relikwii, zakończonej mordem bazylianów, przewieziono ją potajemnie do Białej Podlaskiej do dóbr Radziwiłów. Do 1765 znajdowała się w zamku, następnie – w klasztorze bazylianów. Sanktuarium w Białej Podlaskiej było ważnym ośrodkiem kultu dla ludności unickiej na Podlasiu i Chełmszczyźnie. Po kasacji bazylianów w Białej Podlaskiej w 1864 roku na rozkaz gubernatora trumna została zniesiona do podziemia klasztornego, zasypana piaskiem i śmieciami, a wejście zamurowano. Ciało Jozafata zostało odnalezione w 1916 i przewiezione do Wiednia, stamtąd – do bazyliki świętego Piotra w Rzymie.
